Δεν είμαι διαφορετική,είμαι απλά ξεχωριστή!!!!!
Τη συνάντησα ένα απόγευμα στον Πειραιά.Μια κοπέλα με πανέμορφα μάτια και ένα πλατύ ζεστό χαμόγελο με καλησπέρισε και με έκανε απο τη πρώτη στιγμή να αισθανθώ σα να την ήξερα χρόνια..Είναι απο αυτούς τους ανθρώπους που τους “διαβάζεις”αμέσως.Η Δήμητρα είναι μια γυναίκα παράδειγμα για όλες μας!Γιατί;Απλά γιατί είναι ο εαυτός της δεν έχει ανάγκη την εξωτερική εμφάνιση για να νοιώσει αυτοπεποίθηση κι αυτό και μόνο την κάνει γοητευτικότατη και απόλυτα θηλυκή!
Διαβάστε την συνέντευξη που έδωσε στο 4moms.gr και είμαι σίγουρη ότι θα συμφωνήσετε!
1.Ποιά είναι η Δήμητρα Ζηκοπούλου;
«Είμαι μια 27χρονη δυνατή γυναίκα, μητέρα, σύντροφος, αδερφή, κολλητή, κουμπάρα και πολλούς άλλους όμορφους ρόλους βγαλμένους μέσα από τη ζωή. Έχω μία ιδιαιτερότητα που οι άλλοι βλέπουν αλλά εγώ να σου πω την αλήθεια “δεν είδα ποτέ”. Θες να το μεταφράσεις ως δύναμη ψυχής; Ως συνήθεια (μετά από 21 χρόνια); Ως αγάπη για τον εαυτό μου; Ως καλή ανατροφή; Ως αγάπη για ζωή; Ως ότι θέλεις! Όλα ισχύουν και επίσης έχω τρομερή αυτοπεποίθηση και αυτοσαρκασμό! Εξάλλου όπως έλεγε η μαμά μου “είμαι η πριγκίπισσα της και η πιο όμορφη από όλες”! Είμαι ρεαλίστρια και την ίδια ώρα ονειροπόλα! Αν με αφήσεις να πω και άλλα δεν θα φτάσουμε στην δεύτερη ερώτηση γιατί απλά είμαι η Μιμη! (Γέλια..)
2.Πόσω χρονών σου παρουσιάστηκε η Γυροειδής Αλωπεκία; Πόσες φορές έχασες τα μαλλιά σου και ποιοι ήταν οι λόγοι; Γιατί ποτέ δεν επέλεξες να βάλεις περούκα;
«Βασικά θα ήθελα να πω τι είναι η γυροειδής αλωπεκία γιατί το 2016 ακόμα ο κόσμος έχει “μαύρα μεσάνυχτα” για το θέμα αυτό. Πρόκειται για μια αυτοάνοση ασθένεια του θύλακα της τρίχας. Χαρακτηρίζεται από ανομοιόμορφη τριχόπτωση, η οποία αναπτύσσεται σε φυσιολογικό, κατά τα άλλα, δέρμα, με τρίχες σε μορφή θαυμαστικού γύρω από τα όρια των περιοχών που επεκτείνεται.
Στις περισσότερες περιπτώσεις περιορίζεται σε μία ή περισσότερες κηλίδες, αλλά στα βαριά περιστατικά μπορεί να υπάρχει πλήρης τριχόπτωση στην κεφαλή. Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για ολική αλωπεκία με την οποία και διαγνώστηκα στα 7 μου χρόνια. Ως ασθένεια, μπορεί να προσβάλλει εξίσου άνδρες και γυναίκες. Οι παράγοντες που καθορίζουν την έναρξη και την εξέλιξη της νόσου μπορεί να είναι γενετικοί, ψυχολογικοί ή ανοσολογικοί.
Στη δική μου περίπτωση λοιπόν στην ηλικία των 7 ετών -μία ηλικία τρυφερή όπου η αντίληψη μου για τα πράγματα ήταν διαφορετική- ξεκίνησαν όλα. Ο μπαμπάς μου ήταν στρατιωτικός και ξαφνικά ήρθε ένα χαρτί στο σπίτι το οποίο έγραφε για την μετάθεσή του σε βάση στην Λευκάδα. Τότε άκουσα τους γονείς μου να συζητούν για την μετάθεση και ως κόρη κολλημένη με τον μπαμπά αντιλήφθηκα ότι “θα τον χάσω”…
Δεν μπορούσα να καταλάβω τι μπορεί να είναι η “μετάθεση” ή να αντιληφθώ πραγματικά τι δουλειά έκανε ο μπαμπάς μου! Το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι ο πατέρας μου για κάποιο λόγο θα φύγει από το σπίτι.
Έτσι λοιπόν πέρασα ένα μεγάλο ψυχολογικό σοκ που είχε ως αποτέλεσμα για ενάμιση μήνα να ξυπνάω κάθε πρωί με κενά στο τριχωτό της κεφαλής. Όσο πήγαινε και γινόταν πιο πολύ και πιο πολύ μέχρι που έχασα παράλληλα τα φρύδια μου και τις βλεφαρίδες μου. Κοινώς έπασχα πλέον από ολική γηροειδής αλωπεκία.
Ο πατέρας μου έλειψε για 3 χρόνια στην Λευκάδα. Όταν επέστρεψε… επέστρεψαν και τα μαλλιά μου! Όσο και αν ακούγεται παράξενο έτσι έγινε! H “γιατρειά μου” ήταν η επανένωση της οικογένειά μου. Σε ηλικία 10 ετών άρχισα να βγάζω και πάλι χνούδι στο κεφάλι μου και σε τρείς μήνες είχα μαλλιά. Ωστόσο πέρασα τρία χρόνια πολύ δύσκολα.
Δεν λύθηκαν όμως τα προβλήματα μου γιατί τελικά τίποτα δεν ήταν μόνιμο. Αργότερα σε ηλικία 12,5 ετών άλλο ένα «χαστούκι» με σημάδεψε για πάντα. Εκείνη την περίοδο της ζωής μου έμαθα ότι διαγνώστηκε με καρκίνο η άλλη μου λατρεία και μιλάω… για την μητέρα μου. Αν και ήμουν σε μεγαλύτερη ηλικία με άλλη αντίληψη ήταν τόσο δυνατό το χτύπημα που σε δύο μήνες είδα ξανά αυτά τα κενά στο κεφάλι μου που είχαν την ίδια ακριβώς κατάληξη με τότε. Σε διάστημα 9 μηνών έχασα και τη μητέρα μου… και σας λέω ότι ΑΥΤΗ ήταν η πρώτη μεγαλύτερη απώλεια στη ζωή μου και όχι τα μαλλιά μου.
Δεν έβγαλα ποτέ ξανά μαλλιά γιατί δυστυχώς η ζωή προφανώς δεν σταμάτησε εκεί να με δοκιμάζει. Στα 19 μου έχασα και τον μπαμπούλη μου από έμφραγμα.
Όλα αυτά με τσάκισαν αλλά συγχρόνως με έκαναν τόσο δυνατή που δεν μπορεί να το φανταστεί ανθρώπινος νους. Αυτή είναι η απάντηση στην τελευταία σου ερώτηση γιατί δεν φόρεσα ποτέ περούκα. Έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου, τον αγαπούσα και τον αγαπώ έτσι ακριβώς όπως είναι. Δεν ήθελα τίποτα ψεύτικο πάνω μου γιατί δεν θα ήμουν εγώ…»
3.Στο σχολείο πως σε αντιμετώπιζαν τ΄άλλα παιδιά;
«Για αρχή να πω ότι τα παιδιά είναι παιδιά! Δεν μπορούν να καταλάβουν. Ούτε εγώ η ίδια δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα για αυτό που μου είχε συμβεί. Στο Δημοτικό δεχόμουν κριτική και χλευασμούς σε μεγάλο βαθμό. Δεν είχα φίλες γιατί νόμιζαν ότι είναι κολλητικό. Φυσικά δεν το έλεγαν μόνο τα παιδιά αλλά και οι γονείς τους!
Η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας και ενίοτε είναι καταστροφική. Δεν λέω όλοι να είναι του πανεπιστημίου, αλλά μιλάω για τα στοιχειώδη πράγματα και την παιδεία που παίρνει κάποιος μέσα από το σπίτι του! Είναι καθαρά θέμα παιδείας. Όλοι οι γονείς λοιπόν είχαν την ευκαιρία να ρωτήσουν τους γονείς μου από τι πάσχω πριν με κρίνουν και με απομονώσουν. Δεν το έκαναν ποτέ.
Ωστόσο υπήρχαν και οι εξαιρέσεις.. Θυμάμαι ένα κοριτσάκι την Βάσω (Τυχαίο; Δεν νομίζω! Όνομα μητέρας μου και σήμερα της κόρης μου) που έκανε παρέα μαζί μου χωρίς να φοβάται ότι μάλλον θα την κολλήσω κάτι μη αναστρέψιμο. Τα αγόρια της τάξης μου όσο και αν ακούγεται περίεργο με ήθελαν για “δεκάρι” της ομάδας τους!
Στο γυμνάσιο και στο Λύκειο τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Τα παιδιά με αποδέχτηκαν και με αγαπούσαν για αυτό που είμαι και θα παραμείνω. Η Μιμή. Έπαψα να διαφέρω στον περίγυρο μου αλλά όχι γενικά για την κοινωνία, καθώς υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που με έδειχναν με το δάχτυλο. Άλλοι με λυπούνται γιατί νομίζουν ότι είμαι καρκινοπαθής και άλλοι απλά δεν έχουν παιδεία και με δείχνουν σαν κάτι που δεν μπορεί να ενταχθεί στην κοινωνία που έχουν πλάσει ως ιδανική.»
4.Χρειάστηκες ψυχολογική βοήθεια;
«Η οικογένεια μου όταν έχασα την πρώτη φορά τα μαλλιά μου ήταν η ψυχολογική βοήθειά μου. Φυσικά ως γονείς με έτρεξαν παντού. Σε δερματολόγους –καθηγητές, πρυτάνεις κ.α-. και καταλήξαμε και σε παιδοψυχολόγους. Επιμένω όμως ότι η ψυχολογική βοήθεια που είχα από τους γονείς μου, από τα αδέρφια μου και από τους πραγματικά δικούς μου ανθρώπους ήταν η καλύτερη γιατρειά και υποστήριξη για την Μιμή. Και σήμερα κάτι αντίστοιχο συμβαίνει… οι δικοί μου άνθρωποι είναι αυτό που πραγματικά χρειάζομαι».
5.Έχεις αδέλφια;
«Είμαι πολύ τυχερή γιατί έχω δύο υπέροχα αδέρφια, δύο υπέροχους ανθρώπους οι οποίοι στην πορεία της ζωής μου άλλαξαν πολλές φορές ρόλους γιατί το απαιτούσαν οι καταστάσεις. Ήταν τα αδέρφια μου και αργότερα έγιναν οι γονείς μου, όπως φυσικά και η αγαπημένη μου γιαγιάκα, η Νικολίτσα! Η γιαγιά φρόντιζε για όλους πριν από όλους!
Ο ήρωας μου, η αδερφή μου και μητέρα μου είναι η Λέτα. Το στήριγμά μου μετά το χαμό της μητέρας μας. Είναι ακόμα και σήμερα διπλός ο ρόλος της. Δεν μπορώ να καταλάβω μέχρι και τώρα πώς μπορούσε και σκεφτόταν σαν αδερφή που με κάλυπτε να κάνω τα εφηβικά παραστρατήματα αλλά την ίδια ώρα κρατούσε τις ισορροπίες όπως έπρεπε να κάνει μία μητέρα! Ρόλος που μόνο ένας ήρωας μπορεί να ανταπεξέλθει τόσο σωστά όσο… η Λέτα.
Ο μεγάλος αδερφός, η αγάπη μου και ο άντρας του σπιτιού μας είναι ο Τάκης. Μετά τον χαμό του μπαμπά ανέλαβε τον διακριτικό ρόλο του “προστάτη” και του αντρικού προτύπου που έπρεπε να συνεχίσουμε να έχουμε. Ήταν το στήριγμα που πάντα χρειαζόμασταν.
Ευχαριστώ το θεό που υπάρχουν στη ζωή μου και οι δύο!
Ωστόσο έχω και μία οικογένεια εκτός σπιτιού. Όπως με λένε είμαι το “εξώγαμο” τους! Και μιλάω για την “μαμά” κυρία Ντίνα και τον “μπαμπά” κύριο Γιώργο και σήμερα γιαγιά και παππού αντίστοιχα για την κόρη μου. Πρόκειται για τους γονείς της κολλητής, αδερφής και κουμπάρας μου και δικοί μου. Ήμουν 7 χρονών -μόλις είχα χάσει τα μαλλιά μου- όταν πήγα στην γειτονιά της Ιωάννας κρατώντας δύο ροζ πλαστικά παπουτσάκια και την είδα να παίζει στην αυλή της. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά! Μέχρι και σήμερα εγώ δεν θυμάμαι τα ροζ γοβάκια που κρατούσα και εκείνη ότι δεν είχα μαλλιά… Από τότε απίστευτα καλοκαίρια και μια ζωή ολόκληρη. Ακριβώς 21 χρόνια γκρίνιας! (γέλια…)
6.Ποιά ήταν η σχέση με τους γονείς σου;
«Φίλοι. Ήμασταν η πιο ευχάριστη παρέα. Με είχαν κακομάθει γιατί ήμουν και η πιο μικρή της παρέας.
Η μανούλα μου είναι μία έντονη φιγούρα της παιδικής μου ηλικίας καθώς την έχασα πολύ νωρίς. Παρόλα αυτά θυμάμαι σαν τώρα την αγκαλιά της, την αγάπη της και τη δύναμη που μου έδωσε για να αντιμετωπίσω αυτό που μου συνέβη και με σημάδεψε για μία ζωή. Επίσης θυμάμαι τη φωνή της όταν με συμβούλευε και τη φωνή της όταν με φώναζε να μαζευτώ στο σπίτι από τα παιχνίδια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη λαχτάρα της να περιποιείται τα μαλλιά μου, κυρίως όταν τα απέκτησα για δεύτερη φορά. Την θυμάμαι έντονα να με χτενίζει.
Ο μπαμπούλης μου τώρα… καταλαβαίνεις τι μπορεί να συμβαίνει σε μία τέτοια σχέση! Ήταν ο κολλητός μου, ο έρωτας της ζωής μου και το πρότυπο του άντρα που θα ήθελα να βρω για να κάνω οικογένεια. Δεν θα ξεχάσω απλά πράγματα που τα σκέφτομαι και τα ακούω μερικές φορές στα αυτιά μου. Το σφύριγμα του ήταν “κωδικός επιβεβαίωσης” ότι έφτασε η ώρα να επιστρέψω σπίτι. Δεν ήταν ο κλασσικός “στρατιωτικός” μπαμπάς! Ήταν ο μπαμπάς που περάσαμε μαζί την εφηβεία μου με συμβουλές αγάπη και κατανόηση. Το μόνο αρνητικό του; Ότι δεν μου χαλούσε ποτέ κανένα χατίρι!»
7.Απο που αντλούσες τη δύναμη να αντιμετωπίζεις όλα αυτά που σου συνέβησαν στη παιδική σου ηλικία;
«Από την οικογένειά μου, αργότερα από τα αδέρφια μου και τώρα από τη δική μου οικογένεια και τις φίλες μου. Νομίζω ότι πολλές φορές ήταν ανταποδοτική η σχέση μας καθώς μπορεί να αντλούσαν και εκείνοι δύναμη από εμένα. Βλέπεις η μαμά μου με είχε μάθει να πιστεύω τόσο πολύ στον εαυτό μου και να τον αγαπώ, που το πρόβλημα ουσιαστικά δεν το είχα εγώ αλλά η κοινωνία. Κατάλαβα πολύ νωρίς ποια είμαι και τι αξίζω. Κατάλαβα πολύ νωρίς ότι δεν διαφέρω και ότι δεν ήμουν εγώ υποχρεωμένη να λύσω τον “κομπλεξισμό” από τον οποίο έπασχε μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων.
Παράλληλα όταν έχασα τους γονείς μου, αν και ήμουν ένα “καλομαθημένο” παιδί, πάτησα γρήγορα στα πόδια μου. Απομυθοποίησα το πρόβλημά μου και κατάλαβα ποια είναι τα σοβαρά προβλήματα. Ξαφνικά βρέθηκα εγώ και η Μιμή. Αν ήμουν αδύναμος χαρακτήρας μπορεί τα αποτελέσματα στην πορεία της ζωής μου να ήταν καταστροφικά. Παρόλα αυτά είπα “όχι”, συνέχισα πατώντας πιο γερά στο έδαφος και επιλέγοντας να μην ανοίξω την “πόρτα” της καταστροφής και να συνεχίζω τη ζωή μου.
Επίσης μία πηγή δύναμης για εμένα ήταν ο αθλητισμός και συγκεκριμένα το βόλεϊ. Εκεί ξεσπούσα και έπαιρνα θετική ενέργεια για ότι και αν μου συνέβαινε».
8.Πότε ξαναγύρισε το χαμόγελο στα χείλη σου;
«Όταν απέκτησα την δική μου οικογένεια. Ο Βαγγέλης και η Βασιλική είναι αυτοί που μου χάρισαν το χαμόγελο στα χείλη, στα μάτια και στην ψυχή μου. Ο σύντροφός μου και η κόρη μου. Η ζωή μου όλη. Ο λόγος να είμαι πιο δυνατή και πιο θωρακισμένη. Ένας πολύ σημαντικός λόγος να προσπαθώ και αγωνίζομαι.»
- Ο Βαγγέλης τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
«Τον σημαντικότερο. Είναι το στήριγμά μου, ο άνθρωπός μου, το άλλο μου μισό, ο έρωτας της ζωή μου και ώρες ώρες μου θυμίζει το μπαμπά μου! Πρόκειται για έναν άνθρωπο ακομπλεξάριστο και αληθινό που δεν ασχολήθηκε ποτέ με «τρίχες» όπως μου είπε και ο ίδιος όταν πρωτογνωριστήκαμε. Παράλληλα είμαι πολύ τυχερή γιατί είναι εκπληκτικός πατέρας, σύντροφος και οικογενειάρχης. Απλά τον υπεραγαπώ και τον ευχαριστώ που ήρθε στη ζωή μου»!
10.Ένοιωσες τη λύπηση απο ανθρώπους που σε πλησίαζαν;
«Για να σας βγάλω από τη δύσκολη θέση να μη με λυπάστε! Ξανα λέω ΔΕΝ έχω κανένα οργανικό πρόβλημα που μπορεί να μου στοιχίσει τη ζωή μου. Πιο απλά… πολλοί με έβλεπαν στο δρόμο και νόμιζαν ότι πάσχω από κάποια ανίατη αρρώστια. “Όχι” είμαι η Μιμή και είμαι καλά! Απλά δεν έχω μαλλιά.
Η λύπηση όμως θεωρώ ότι είναι το τελευταίο. Ο κοινωνικός ρατσισμός είναι το πρώτο και το βασικό που βιώνουν άτομα με κάποια διαφορετικότητα. Είτε μιλάμε για μαλλιά είτε μιλάμε για κάτι το πιο σοβαρό.
Το μήνυμα μου σε ανθρώπους που μπορεί να βιώνουν κάτι αντίστοιχο είναι δύναμη και αυτοπεποίθηση. Δεν τελειώνει η ζωή στις… τρίχες. Αυτό που έμαθα μετά τον χαμό τον γονιών μου είναι ότι η ζωή συνεχίζεται και ότι υπάρχουν σοβαρότερες καταστάσεις που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος στη ζωή του».
11.Τα κορίτσια ή τα αγόρια είναι πιο σκληροί κριτές;
«Τα κορίτσια θα μπορούσα να πω από αυτό που βίωσα στο σχολείο και στην εφηβεία. Είμαστε πιο ανταγωνιστικά όντα και μάλλον πιο κομπλεξαρισμένα. Σε πληροφορώ ότι τα αγόρια πολύ λίγο έβλεπαν το πρόβλημά “τους” στο κεφάλι μου. Και λέω “τους” γιατί εγώ δεν είχα πρόβλημα. Οφείλω να ενημερώσω ότι και φλερτ είχα στη ζωή μου και σχέσεις στην εφηβεία. Κανονικά όπως όλα τα κορίτσια! Άρα ξανά λέω ότι η ζωή δεν αλλάζει για… τρίχες!»
12.Ποιά είναι η πιο συχνή ερώτηση που σου κάνουν;
«Μερικοί δεν χρειάζεται να με ρωτήσουν αλλά βλέπω στα μάτια τους ότι σκοτεινιάζουν γιατί θεωρούν ότι πάσχω από κάποια ανίατη ασθένεια. Άλλοι δεν με ρωτούν ευθέως αλλά μου εύχονται δύναμη και μου λένε ότι μπορεί και να το ξεπεράσω.
Οι πιο θαρραλέοι, αν με δουν με την παρέα μου, πιάνουν τις φίλες μου δήθεν “διακριτικά” και τις ρωτούν αν έχω καρκίνο. Κάποιοι που έχουν μεγαλύτερο θάρρος με ρωτούν οι ίδιοι και απαντώ “ Όχι, δεν πάσχω από τίποτα ανίατο και ευχαριστώ το Θεό που είμαι καλά και εύχομαι να είμαι για πάντα”.
Πάντως και μία ανίατη ασθένεια να είχα αυτό που βλέπω στο κόσμο είναι απαράδεκτο. Καταλαβαίνω ότι και σε αυτές τις περιπτώσεις λειτουργούν αδιάκριτα! Δεν υπάρχει σεβασμός στην αρρώστια ούτε στο διαφορετικό.»
13.Έχεις μια κόρη 4 χρονών, πως το αντιμετωπίζει;
«Δεν έχω απλά μια κόρη 4 χρονών. Έχω έναν άγγελο με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Πρόκειται για ένα παιδί έξυπνο που μεγαλώνοντας συζητάμε για την ιδιαιτερότητα της μανούλας. Το αντιμετωπίζει ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ. Όταν δεν καταλάβαινε πολλά με ρωτούσε γιατί δεν έχω μαλλάκια και απαντούσε μόνη της λέγοντας “μανούλα έχεις ωραία ματάκια, ωραία χείλη και ωραία μύτη…” Πιστεύω ότι είχε δώσει η ίδια την απάντηση που χρειαζόταν τότε.
Μέχρι και σήμερα λέει “μανούλα δεν με πειράζει που δεν έχεις μαλλιά γιατί είσαι πανέμορφη”. Ποτέ δεν έχει αισθανθεί διαφορετική λόγω της μαμάς της τουλάχιστον μέχρι αυτή την ηλικία. Παρόλα αυτά έχω το χρέος ως μητέρα να «θωρακίσω» το παιδί μου, εξηγώντας την κατάσταση για να είναι δυνατή να αντιμετωπίσει την κοινωνία του 2016 που σε ορισμένα θέματα έχει μείνει στο 1994 όταν εγώ πρωτο-έχασα τα μαλλιά μου.
Η κοινωνία είναι ο φόβος μου σήμερα και αυτό για το παιδί μου. Δεν την φοβήθηκα ποτέ στο παρελθόν, αλλά ως μητέρα την φοβήθηκα. Πιστεύω ότι η Βασιλική θα πάρει την παιδεία που έχω πάρει και εγώ από την οικογένειά μου. Δεν ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους από τα μαλλιά, το χρώμα, το σχήμα του προσώπου του ή οτιδήποτε άλλο. Ήδη μου έχει δείξει ότι είναι καλής “πάστας” παιδί και είμαι περήφανη για αυτό. Είναι η ζωή μου και θέλω να είναι πάντα γερή και χαμογελαστή!
Επίσης είναι διακριτικό παιδί. Πριν αντιδράσει για οτιδήποτε με ρωτάει και κουβεντιάζουμε ώρες ατελείωτες. Δεν της λέω παραμύθια αλλά την αλήθεια σε ότι με ρωτάει. Ας μη κοροϊδεύουμε τα παιδιά μας με ιστορίες ψεύτικες γιατί εκείνα μπορούν να ακούσουν την αλήθεια. Το πρόβλημα είναι μερικοί γονείς που δεν μπορούν να την πουν και κρύβονται πίσω από την δικαιολογία ότι “είναι μικρό το παιδί ακόμα”. Εμένα οι γονείς μου ήταν ειλικρινείς μαζί μου και μου έκανε καλό. Ποτέ δεν μου είπαν ότι κάποιος “δράκος” πήρε τα μαλλάκια μου και θα τα φέρει πίσω σε μερικούς μήνες! Αλήθεια… μόνο με ειλικρίνεια κατάφεραν να με κάνουν αυτό που είμαι σήμερα. Και τους ευγνωμονώ.»
14.Είσαι μια γυναίκα με τρομερή αυτοπεποίθηση, τι έχεις να πεις σε όλες τις γυναίκες;
«Να είναι αληθινές και να πιστεύουν στον εαυτό τους. Επίσης η ομορφιά πηγάζει από μέσα μας. Αν έχετε κάτι να φοβηθείτε είναι ο φόβος των άλλων. Πρέπει να τον διασχίσετε όμως και να περάσετε απέναντι. Να μην το βάζουν κάτω και να πατούν γερά στα πόδια τους. Έχουμε τόσα πολλά και όμορφα πράγματα να κάνουμε στη ζωή μας που αξίζει να ασχολούμαστε με το κάθε λεπτό και την κάθε στιγμή δημιουργικά. Να είστε ο εαυτός σας λοιπόν… τίποτα παραπάνω! Ααα…. και αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι το να είσαι διαφορετικός είναι καλό και όταν κάποιος μου πει ότι διαφέρω, τότε χαμογελώ και σηκώνω το κεφάλι και νιώθω περήφανη.!!
Πηγή: 4moms.gr
